Saturday, 29 September 2012
شعری از فریدون مشیری
گرگ درون
فریدون مشیری
از کتاب ديار آشتی
نفس اماره
اگراين درنده خویی ز طبيعتت بميرد همه عمر زنده باشی به روان آدميت (سعدی)
گــــُفت دانایى که گــُرگى خـــیره سر هـــَست پنهان در نـــــــهاد هر بـــَشر
لاجــَرم جاریست پـــیکارى ســـترگ روز و شب مابین این انسان و گرگ
زور بــازو چاره این گـــرگ نیــست صاحب اندیشه دانـــــــد چاره چیست
اى بــــَسا انسان رنجــور پـــــریــش سخـــــت پیچیده گلوى گـُرگ خویش
واى بــــَسا زورآفــــرین مـــردِ دلــیر هست در چنگال گرگ خــــــود اسـیر
هرکه گـرگش را درانــدازد به خــاک رفـــــــته رفته مى‌شـود انسان پــاک
وآنکه از گرگش خورد هردم شکست گـــرچه انسان مى‌نماید، گرگ هست
وآنکــــــه با گـــرگش مــُدارا مى‌کــند خــــُلق و خـــوى گــــرگ پیدا مى‌کند
در جــــوانى جــــان گـــُرگت را بگیر واى اگـــر این گـــرگ گردد با تو پیر
روز پیرى گــَرکه باشى همچو شــیر نــــاتــــوانى در مــــصاف گـرگ پیر
مـــَردمان گـَــر یکدگر را مــى‌درنـــد گـــــرگـــــهاشان رهـــــنما و رهبرند
اینکه انسان هست این سان دردمند گــــرگها فــــــرمان روایـــى مى‌کنند
وآن ستمکاران کـــه با هم محرمـند گـــــرگـــهاشان آشــــــنایان هــــَمند
گـــــرگها همراه و انســـــانها غریب بـــــا که بـــاید گفت این حال عجیب
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment