ویروسی که برژینسکی آفرید: "عرب های افغان " - مقاله از علی قادری

سالها پس از پایان جنگ سرد، خبرنگار روزنامه نول ابزرواتور از زبیگنیو برژینسکی - که از وی به عنوان خالق پروژه "عرب های افغان" یاد می شود - پرسید که آیا با مرور وقایع گذشته، پشیمان نیست از این که از رشد بنیادگرائی اسلامی حمایت کرده و به تامین سلاح و آموزش برای تروریست های آینده پرداخته است؟ برژینسکی جواب داد: باید دید در تاریخ جهان اهمیت چه چیزی بیشتر است؟ طالبان یا سقوط امپراتوری شوروی؟ به جنب و جوش در آمدن مسلمانان، یا آزادی اروپای مرکزی و پایان جنگ سرد؟ البته برای آنهایی که عادت کرده اند که هزینه سیاست های خود را از جیب دیگران بپردازند خطر ممکن است هر پنجاه سال یک بار اتفاق بیفتد اما برای مردمی که در این منطقه زندگی می کنند هزینه های گزاف این سیاست ها به طور روزانه حساب می شود. در کمتر از نیم قرن، خاورمیانه دو بار قبض سنگین کشمکش در اروپا را پرداخت کرده است: نخست اشغال فلسطین و تشکیل دولت اسراییل که خون بهای قربانیان یهودی در جریان جنگ دوم جهانی بود و دوم به راه اندازی پروژه جهادی "عرب های افغان" که هدف نهایی آن فروپاشیدن سلطه روس ها در شرق و مرکز اروپا بود. ویروسی که برژینسکی از کاشتن آن به عنوان یکی از افتخارات دوران مسئولیت خود به عنوان مشاور امنیت ملی کاخ سفید از آن یاد می کرد، پس از برداشت محصول فروپاشی امپراتوری شوروی در اروپا به سرعت تبدیل به یک بیماری کشنده شد. ملا عمر رهبر طالبان، ایمن الظواهری و اسامه بن لادن رهبران القاعده اولین نسخه های این ویروس بودند. کافی است جنایت طالبان را در دره بامیان واقع در منطقه هزاره جات افغانستان به یاد بیاورید، تا به طبیعت خطرناک این نسخه از ویروس بنیادگرایی پی ببرید. دیری نگذشت که ویروس برژینسکی جان شهروندان این کشور را نیز گرفت، تاریخ یک بار دیگر تکرار شد و این بار ارتش امریکا بود که به جای ارتش سرخ برای مبارزه با دشمنی خودساخته وارد افغانستان می شد. طرح مبارزه با تروریسم با شعار معروف "هر که با ما نیست بر ما است" نسخه های جدیدی از ویروس بنیادگرایی را خلق کرد. این نسخه ها پس از تهاجم نظامی ارتش امریکا به عراق با نام جهاد علیه اشغالگران و کافران وارد این کشور شدند و ده ها هزار تن از شهروندان بیگناه عراقی را روانه گورستان کردند. نسخه های جدید ویروس بنیادگرایی بسیار خطرناک تر از نسخه های سابق بود. کافی است نسخه ابومصعب زرقاوی این ویروس را با نسخه ایمن ظواهری آن مقایسه کنید، آن زمان متوجه خواهید شد که این ویروس پس از ورود به عراق تا چه اندازه جهش یافته و کشنده تر شد. البته باید اعتراف کرد پروژه مجاهدین عرب از بسترهای فکری بهره جست که در تاریخ اسلام ریشه عمیقی داشت. در این تاریخ افرادی مانند ابن تیمیه وجود دارند که کفر شیعیان را بزرگ تر و خطرناک تر از کافران مسیحی و یهودی توصیف و همه آنها محکوم به مرگ کرده اند! مگر الگوی فکری افرادی مانند زرقاوی فقهایی غیر از الفاریابی هستند که "هیچ شیعه ای را ندیده بود جز اینکه کافر باشد!" آیا این همان صدایی نیست که از فقهای وهابی عربستان شنیده می شود: کشتن شیعیان، مسیحیان و یا علویان را مباح اعلام می گردد و مجاهدینی که در این راه به افتخار شهادت نائل می شوند در بهشت با رسول الله همنشین می گردند! جالب اینجاست که این مجاهدین فی سبیل الله تا کنون حتی یک سنگ نیز به دیوار سفارت اسراییل در اردن یا مصر نزده اند که این امر نشان دهنده هدایت آنها از طریق سازمان های اطلاعاتی کشورهایی است که نظام سیاسی حاکم بر آنها به امنیت رژیم صهیونیستی متعهد هستند. هر ویروسی ، برای ادامه زندگی ، شرایط محیطی مناسب خود را می طلبد و فضای مناسب برای زیست ویروس تکفیری ها ، فضای جنگ و به قول خودشان "جهاد" است. بر اساس گزارشات متعددی که اخیرا در روزنامه های غربی و عربی منتشر شده است، سوریه تبدیل به مقصد اصلی القاعده و جریانات تکفیری گشته است. در حال حاضر صدها مجاهد عرب از ملیت ها گوناگون مانند عربستان، عراق، لیبی، یمن، سودان، الجزایر به همراه تعداد زیادی از اتباع عرب برخی از کشورهای اروپایی از طریق ترکیه و لبنان وارد سوریه شده اند تا با سلاح هایی که توسط عربستان و قطر تهیه و توسط سازمان اطلاعات ترکیه(میت) توزیع و آموزش داده می شود با ارتش سوریه بجنگند. از نظر انها ،اجر مبارزه با حکومت علوی سوریه ، حورالعین های بهشتی است. بی گمان آنچه مسلم است این که حکومت اسد هرگز به عنوان یک حکومت دموکراتیک شناخته نمی شود و سوری ها نیز مطالبات اصلاح طلبانه متعدد و بحقی دارند ، اما واقعیت ماجرا این است که در میانه شکاف بین منتقدان و حکومت دمشق ، سلفی ها وارد میدان شده اند و بازی را به دست گرفته اند. فرض کنیم دهها گروه مسلحی که اغلب آنها مانند گردان فاروق دارای گرایشات سلفی هستند به همراه مجاهدین عربی که وارد سوریه شده اند بتوانند نظام حاکم بر این کشور را ساقط کنند، چه اتفاقی می افتد؟ آیا با توجه به طبیعت طایفه ای و مذهبی متکثری که در سوریه وجود دارد از گزند آسیب های حتمی این گروه ها در امان خواهند ماند؟ این نگرانی گروه های اپوزیسیون حکومت دمشق و مخالفان اصلاح طلب اسد نیز هست که می ترسند از چاله اسد به در آیند به چاه سلفی ها بیفتند. به عنوان مثال در چند روز گذشته بیش از 12 هزار مسیحی از ترس تهدیدات گروه های مسلح از شهرک القصیر در نزدیکی حمص فرار کرده اند که به گزارش خبرگزاری رسمی واتیکان حامیان نظام کنونی هستند. با توجه تجربه حمله به کلیساهای مسیحیان در عراق توسط القاعده که در سوریه نیز تکرار شده است، آنها می گویند چه تضمینی وجود دارد که اقلیت های مذهبی که از نگاه این گروه ها همگی کافر و خونشان مباح است پس از سقوط فرضی نظام در امان بمانند. البته نگرانی از رشد گروه های تکفیری به معنای این نیست که مطالبات حقیقی مردم سوریه فراموش شود. اما واقعیت این است که در حال حاضر وضعیت سوریه به سمتی رفته که اکثریت شهروندان این کشور بیش از آنکه به مطالباتشان فکر کنند نگران جان خویش هستند. به خاطر همین نگرانی است که بسیاری از مردم در مناطقی که دارای شرایط بحرانی است ترجیح می دهند که یا در خانه بمانند و یا به مناطق امن تر پناه ببرند. آنها غمگنانه به این می اندیشند که حرکت اصلاح طلبانه شان ، توسط سلفی ها مصادره شده و رنگ خون و خشونت به خود گرفته است. واقعیت این است که ویروس بنیادگرایی به هر محیطی که وارد می شود خیلی زود با شرایط آن محیط وفق پیدا می کند. اگر در یمن این ویروس با توجه به بافت قبیله ای این کشور رشد کرده است در عراق، بر مبنای ویژگی های مذهبی جهش یافته و در صورتی که بتواند در سوریه ریشه بدواند بر اساس بافت متعدد طایفه ای این کشور جهش مضاعف پیدا خواهد کرد. در رابطه با مسئولیت شرعی مجاهدین نیز جای هیچگونه نگرانی وجود ندارد چرا که همیشه در لابلای رساله های فقهای تکفیری، احکامی پیدا می شود که با شرایط متنوع محیطی مطابقت پیدا کند و همه تروریست ها را به بهشت بفرستد! متاسفانه تاریخ تکرار تجربیاتی است که هیچگاه از آنها عبرت گرفته نمی شود.