سخنی با اعتصاب کنندگان غذا در زندانهای جمهوری اسلامی

احمد قابل

از این ستمگران و بی وفایان بی عفت و بی شرم و حیا، چشم یاری نمی توان داشت

به نام خداوند رحمان و رحیم عزیزان صحنه آزادیخواهی و انصاف ، تلاشگران ازجان گذشته وفا و عفاف ، یاریگران مردم جوینده کفاف ، سلام بر شما.هیچ می دانید که دل های به طپش افتاده خانواده های عزیز و دوستان دلبسته تان تا چه اندازه نگران شما است؟! من که نه آیة الله ام و نه رئیس و وزیر و وکیل سابق و لاحق، نه شیخ ام و نه سید، و تنها درد آشنایی هستم که اندکی از تلخی هایی که کام تان را تلخ کرده را چشیده و احساس کرده ام، و چند ماه است که از دیوارهای بلند زندان دور مانده ام، گواهی می دهم که گروه بزرگی از ایرانیان از عمق جان نگران شما هستند! از شما عزیزان انتظار می رود که این نگرانی را نیز برطرف کنید، چرا که همه تلاش و کوشش شما در این سالیان، برای رفع نگرانی های سیاسی و اقتصادی و امنیتی این ملت ستمدیده بوده است.شما که می دانید این مردم رنج دیده جز به خدا و به یاران خداجو و انسان و ایران دوستی چون شما، چشم امید ندارند. آنان دیر زمانی است که حاکمانشان را نه به عنوان «خادمان ملت» که به عنوان «اربابانی زورگو» دیده اند که تنها برای «حفظ قدرت نامشروع خویش» تلاش می کنند و در این راه از هر ناشایستی پرهیزنمی کنند. آنان می دانند که از این ستمگران و بی وفایان بی عفت و بی شرم و حیا، چشم یاری نمی توان داشت و انتظار توجه به خواسته های ملت و اندیشیدن به منافع ملی را نمی توان امید برد. پس شما هم میهنان خود را امیدوار کنید و آرزویشان که تندرستی و سربلندی شما است را برآورده سازید.باور کنید که درد و رنج شهادت هاله و هدی، به عنوان «یارانه ی حاکمیت» برای این ماه مردم ستمدیده بس است. ما می بینیم که کرکس ها بر بلندای آسمان میهن می چرخند تا سربلند سربه داری را سرنگون بینند و قهقه ی مستانه سر دهند و پیکر بیجان او را بدزدند و همه را در حسرت و دریغ فرو برند!!به ندای برخاسته از عمق جان دلسوزان این اب و خاک و خانواده های عزیزتان پاسخ دهید و با پایان دادن به اعتصاب غذا، دل های دوستداران تان را شاد و کودتاچیان بی شرم را در حسرت نگه دارید. دوست و دوستدار صمیمی شما