درياچه‌ي غمين
دریاچه‌ای غمین که ارومیّه نامِ اوست
بس شِکوه از زمین و زمان در پیامِ اوست
نالان زِ روزگار و زِ ابنای روزگار
باشد چنان که لعن و هجا در کلامِ اوست
گوید که روزگار به من بس جفا نمود
وین نی عجب که جور و تعدّی مرامِ اوست
لیکن سزد که لعنت و نفرین کنم نثار
بر آن کسی که تیغِ من اندر نیامِ اوست
آن کو نگاهبانِ من و حافظِ من است
آن منبعی که قرعه‌ی دولت به نامِ اوست
مجلس رهِ مسامحه پیمود و همچنان
دولت که سرخْ باده‌ی غفلت به جام اوست
وینک منم که فاجعه سازد فنای من
سخت آن‌چنان که جمله فجایع غلامِ اوست
آری حیاتِ خلقِ ارومیّه در جهان
وابسته‌ی حیات و رهینِ دوامِ اوست
از من به عزم و همّت هر آذری درود
آن کو هماره توسنِ اقبال رام اوست
شاید که از حمیّتِ آنان شود پدید
انگیزه‌ای که راه‌گشای قوام اوست
باید شوند بهر ارومیّه چاره‌ساز
آن چاره‌ای که درخور قدر و مقام اوست
ادیب برومند-تهران –شهریور 1390
No comments:
Post a Comment