مقاله از تقی روزبه

اقدام درخشان والهام بخش کارگران ایران خود رو دراعتراض به تغییرارتجاعی قانون کار
متن فراخوان*1عتراض به تغییرقانون کاروضرورت تدوین یک قانون کارواقعا کارگری،موردحمایت دهها هزارکارگروبیش ازسی مجموعه این مؤسسه عظیم صنعتی قرارگرفته است.دراین بیانیه از مطالباتی هم چون حق تشکل،لغوقراردادهای موقتی وشرکت های پیمانکار،تعیین دستمزد براساس تورم واقعی،حذف اضافه کاری اجباری،کاهش ساعت کار وتعطیل دوروزدرهفته،برچیدن کارهای زیان آور،حق اعتصاب،اعتراض وآزادی بیان،درنظرگرفتن خواست کارگران در تغییرقانون کار ازطریق نمایندگان واقعی آنها وفراهم کردن شرایط دموکراتیک برای گزینش نمایندگان واقعی وشماری ازمطالبات دیگرمطرح شده است. دربیانیه تغییریک جانبه قانون کاروبدون نظرخواهی ودرپشت پرده توسط دولت وبسود سرمایه داران وکارفرمایان بشدت موردانتقاد قرارگرفته است.
بی تردید باید مهمترین فرازاین بیانیه را درعبارت چندبارتکرارشده وپرمعنای"مانمی خواهیم برده باشیم!ما حق زندگی انسانی داریم! مامیخواهیم یک زندگی شایسته داشته باشیم!" دانست که جانمایه اصلی تمامی مطالبات وخواستهای آنها را تشکیل می دهد.
البته دراین بیانیه مثل هر بیانیه دیگری ازاین دست که قراراست به امضای دسته جمعی برسد کم و کاستی ها ویا عدم دقت لازم درصورت بندی برخی مطالبات وعبارتها وجوددارد،اما اولا درکل ازمنظرمنافع ومطالبات مشترک همه کارگران صرفنظرازاین یا آن مجموعه ومؤسسه سخن می گوید. وثانیابدلیل آنکه دست برروی مساله مشخص وبسیج کننده وبالقوه دارای پتانسیل فرارونده -تغییرقانون کار-می گذارد وثالثا بدان خاطرکه توسط یک مؤسسه عظیم صنعتی وانبوه دهها هزارنفری کارگرصورت می گیرد دارای اهمیت است.
بهمین دلیل می تواند الهام بخش یک حرکت گسترده کارگری نه فقط درخود این مجموعه بلکه درپیوستن به این حرکت ویا تأسی به این نوع حرکات توسط سایرکارخانه ها ومؤسسات کارگری واقشاردیگرطبقه و بسترسازایجاد یک کنش سراسری توسط کارگران گردد.بخصوص باتوجه به افزایش تورم وتشدید بحران اقتصادی وافزایش بیکاری ورسیدن خط فقربه چهاربرابرحداقل دستمزدها وگسترش سیاست سرکوب واستبدادی رژیم وبالأخره بحرانی ترشدن وضعیت عمومی رژیم وجامعه ومنطقه وجدالهای درونی حاکمیت،واحتمال سرریزشدن یک سونامی مطالباتی-سیاسی، دارای اهمیت زیادی است.
شکل گیری یک جنبش مطالباتی ضروری ترین اقدام ممکن درتوازن قوای موجود و برای غنای جنبش ضداستبدادی وپرکردن حلقه مفقوده آن،پاسخ مقتضی به بحران آفرینی های رژیم وعلیه میلیتاریزه کردن جامعه وقدرت ازیکسو وهم چنین پاسخ درخوری به سیاست تحریم های اقتصادی قدرتهای بزرگ که عملا معنائی جز گرسنگی دادن بیشتربه زحمتکشان ازسوی دیگرنیست. نباید فراموش کنیم که مهمترین فاجعه وخطرمی تواند درصورت فعال مایشاء شدن دوقدرت ارتجاع داخلی وبین المللی وتبدیل شدن جنبش به سنگ آسیاب میان آندو صورت گیرد.ودراین میان تنها عامل جهت دهنده مثبت ورهائی بخش وقادربه به تغییروضعیت فوق همانا برآمد جنبش مستقل کارگران وزحمتکشان وسایرلایه های مردمی حول مطالبات واقعی واصیل خود برای نیل به آزادی وبرابری ورهائی است.
همزمانی این گونه حرکت های کارگری باگسترش جنبش ضدسرمایه داری دراروپا وآمریکا وسایرنقاط جهان نشان دهنده آنست که اوج گیری این جنبش،درارتقاء روحیه کارگران وفعالان چپ ورادیکال و بخشهائی ازدانشجویان بی تأثیرنبوده است.البته هنوز از تغییررادیکال فضا وجوجامعه و ازفضای گفتمان نئولیبرالی وبیرون آمدن ازخمودگی ناشی ازانفعال اصلاح طلبان که دوسال گذشته سواربرموج جنبش بودند وعروج گفتمان ضدسرمایه داری درمیان انبوه جوانان ودانشجویان وسایرلایه های اجتماعی فاصله داریم.اما مهم حرکت دراین راستا والهام گرفتن ازنوع اقدام و نحوه بسیج ومطالبات جنبش های ضدسرمایه داری درجهان است که جوانه های آن درکشورما هم دیده می شود. چرا که دردنیای بهم پیوسته امروزدرواقعیت امردیوارچینی مطالبات مردم و کارگران ایران واشکال مبارزاتی آنها را ازسایرکشورهای جهان ازهم جدانمی کند.
دربسترتشدیدبحران جهانی نظام سرمایه داری وبحران منطقه ای وبا انباشت معضلات معیشتی وسیاسی درجامعه ما بی تردید اوضاع ایران هم آبستن تحولات ودگرگونیهای مهمی است.دراین شرایط برآمد و حضورفعال کارگران وفعالان چپ ورادیکال ازاهمیت زیادی برای جهت گیری مثبت و رهائی بخش برخورداراست.
نیازی به گفتن نیست که نقش فعالین داخل وخارج،بویژه داخل برای انتشارفراخوان کارگران ایران خود رو وفراگیرکردن تجربه آن درمیان سایرزحمتکشان ازاهمیت زیادی برخورداراست. آیا گسترش این فراخوان به دیگرواحدها وبخش های کارگری وایجاد یک جنبش بزرگ برای تغییرقانون کاربسود کارگران درافق کنونی قابل تصوراست؟ به نظرمی رسد به شرط استفاده از شیوه ها وسازوکارهای ابتکاری وعملی برای بسیج کارگران حول این خواست ملموس و واقعا موجود،دست یابی به این هدف ناممکن نباشد.